Αλλά τι μας λένε για την κρίση;
Χανόμαστε, βουλιάζουμε, χρεοκοπούμε, γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι… Μας βρήκε η κακιά η ώρα. Λίγο τα αδηφάγα golden boys, λίγο ο τζόγος στο χρηματιστήριο, λίγο οι κερδοσκόποι. Και συνεχίζουν με θράσος λέγοντας πως φταίμε και ‘μεις με την νοοτροπία και την συμπεριφορά μας. Με τους μισθούς μας και τις συντάξεις μας. Και πρέπει να μπούμε στον σωστό δρόμο. Μπροστά σ’ αυτήν τη “φυσική” καταστροφή όλοι μας πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να συμβιβαστούμε στα σκληρότερα κάθε φορά αντικοινωνικά οικονομικά μέτρα που θα παίρνονται, να μην αντιδρούμε στην σκληρή αλλά «φιλότιμη» και «ειλικρινή» προσπάθεια των «ειδικών» της πολιτικής, να μας «σώσουν» από το «κοινό» κακό που μας βρήκε. Λες και πριν όλα ήταν μια χαρά.
Και τι μας κρύβουν;
Ότι οι πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων στα δυτικά κράτη (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος) για την «τόνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης», δηλαδή οι εκτεταμένες φοροαπαλλαγές και φοροδιαφυγές των μεγάλων επιχειρήσεων και των ανωτέρων εισοδημάτων, η πιστωτική επέκταση, οδήγησαν σε διαρκείς ελλειμματικούς προϋπολογισμούς με αποτέλεσμα την υπερδιόγκωση του δημοσίου χρέους. Μα που πήγε ρε παιδιά το Α.Ε.Π. του 2009; 28 δίς σε τράπεζες, 11,8 δις ευρώ σε επιχειρηματικούς ομίλους στο χρηματιστήριο, 41,2 δις ευρώ σε τοκοχρεολυτικές δόσεις προς τραπεζίτες... Ας μην μιλήσουμε για σκάνδαλα και μίζες. Τι μας κρύβουν; Ότι εν ολίγοις το χρέος που ευαγγελίζονται, το χρέος που καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι μας, το δημιούργησαν αυτοί οι ίδιοι. Εργοδοσία, πολιτικοί, τράπεζες από κοινού. Και μεις οι εργαζόμενοι (όταν έχουμε δουλειά) καλούμαστε για άλλη μια φορά να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα.
Και αυτό που ζούμε τι είναι;
Όντως ζούμε σε καιρό κρίσης. Μια κρίσης πολιτικής αφού τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το κέρδος και τις προσταγές των οικονομικά δυνατών. Μιας κρίσης κοινωνικής όπου, βλέπουμε την εργασία μας να υποτιμάται συνεχώς, τους ελεύθερους χώρους να χάνονται, την επίθεση στο φυσικό περιβάλλον να οξύνεται. Και μέσα σ’ όλα αυτά βλέπουμε παντού γύρω μας εμπορικά κέντρα και ναούς της κατανάλωσης. Μιας κρίσης πολιτισμικής αφού το πολιτικό και οικονομικό σύστημα διαλύει κάθε ουσιαστική ανθρώπινη αξία, όπως η αλληλεγγύη και η συνεργασία προωθώντας το «όλοι εναντίον όλων» και το «ας επιβιώσει ο δυνατότερος».
Και τι θα ζήσουμε;
Τα ίδια και χειρότερα με μπόλικη μιζέρια. Εκτός αν συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η θέση μας, ποιοι αποφασίζουν για εμάς και με ποια κριτήρια. Εκτός αν συνειδητοποιήσουμε τις δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας όταν οργανωνόμαστε και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Όταν ερχόμαστε κοντά και συζητάμε, αποφασίζουμε και δρούμε συλλογικά. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Αυτό είναι το πρόταγμα των καιρών μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο καταθλιπτικό και αβέβαιο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
18 Ιουνίου ώρα 18.30 στην πλατεία Αγ. Ιωάννη
Συζήτηση: κρίση, η επίθεση που δεχόμαστε και οι αντιστάσεις μας σε τοπικό επίπεδο.
Θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας: «Μνήμες λεηλασίας». Αργεντινή 2001
