Οι εκλογές για μας δεν αποτελούν παρά μια στιγμή, ανάμεσα στον καθημερινό κοινωνικό ανταγωνισμό είτε έχει να κάνει με τοπικά ζητήματα, είτε έχει να κάνει με ευρύτερα πολιτικά. Οι δημοτικοί σύμβουλοι όμως δεν είναι ούτε αυθεντίες, ούτε παντογνώστες σε όλα τα θέματα της πόλης. Αλλά ποιος αποφασίζει στην τελική, ανάμεσα σ’ αυτόν τον κοινωνικό ανταγωνισμό; Ποιος αποφασίζει πέρα από την δημοτική αρχή και το δημοτικό συμβούλιο, που, πέρα από διαδικασίες εντυπωσιασμού όπως συζητήσεις για τον συμμετοχικό προϋπολογισμό, μας κοροϊδεύει κανονικά; Και εξηγούμαστε: στις 23 Ιουνίου 2010, το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε την ένταξη 39 στρεμμάτων (δασικής έκτασης) του Υμηττού στο σχέδιο πόλης. Ποιος ρωτήθηκε, πόσο μάλλον οι κάτοικοι της περιοχής, για το γεγονός ότι στα επόμενα 5 χρόνια θα ξεφύτρωναν πολυκατοικίες εκεί που υπάρχει τώρα δάσος αν τελικά πέρναγε η απόφαση αυτή στο υπουργείο; Φυσικά κανένας. Αντί αυτού, ο δήμαρχος συνεχίζει να μιλάει για πράσινη ανάπτυξη ενώ παράλληλα, ετοιμάζει την καταπάτηση του τελευταίου πνεύμονα πρασίνου στην Αττική.
Να πούμε εδώ λίγα πράγματα ενδεικτικά για την παραπάνω απόφαση: τη στιγμή που το υπουργείο αναστέλλει τον σχεδιασμό του έργου, ο δήμος προχωράει παρόλα αυτά στην προσπάθεια να υλοποιηθεί η απόφαση. Να το πούμε άγνοια των αποφάσεων του υπουργείου ή πλήρης ταύτιση με τα επιχειρηματικά συμφέροντα που ζητάνε προεκλογικά χάρες; Άλλο παράδειγμα είναι η Αγία Ιωάννου: επί ένα εξάμηνο οι εργασίες στην Αγίου Ιωάννου έχουν σηκώσει τόση σκόνη όση δεν έχουν σηκώσει η κατασκευή των πυραμίδων στην Αίγυπτο και αυτό, μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί μια δεύτερη λωρίδα παρκαρισμένων αυτοκινήτων που έρχονται για να θαυμάσουν το καφέ της Αγίας Παρασκευής…Ποιανού η άποψη ρωτήθηκε για αυτό;
Μιλάμε για τοπική αυτοδιοίκηση; Ποια τοπική αυτοδιοίκηση υπάρχει, τη στιγμή που οι υποψήφιοι δήμαρχοι κατά κύριο λόγο αντιπροσωπεύουν τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις, ενώ παράλληλα τα μέλη των δημοτικών παρατάξεων δεν έχουν δικαίωμα αντιπολίτευσης στο εσωτερικό τους και είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις αποφάσεις των παρατάξεων τους σαν στρατιωτάκια; Καταλήγοντας να θέσουμε το ερώτημα: πότε έγινε ανοιχτή, δημόσια διαβούλευση για να παρθεί μια σοβαρή απόφαση που μας αφορά όλους και όλες; Πριν παρθεί αυτή πίσω από τις κλειστές πόρτες του δημοτικού συμβουλίου; Και ας αφήσει η τοπική αρχή και τα φερέφωνα της, οι τοπικοί παραγοντίσκοι, τα παραμύθια περί συμμετοχικής δημοκρατίας και των λεωφορείων omnibus για την δημοκρατία που κάνουν τον γύρο της Ευρώπης. Προτιμάμε τα δημόσια λεωφορεία…
Στην σταδιακή μετατροπή της Αγίας Παρασκευής σε πόλο έλξης εμπορικής ανάπτυξης και την παράλληλη καταπάτηση δημοσίων χώρων όπως το κτήμα Σιστοβάρη (νυν DaVinci), το κτήμα Ιόλα που δεν θα είναι και για πολύ κτήμα και πολλές πλατείες πάνω στις οποίες τα τραπεζάκια των μαγαζιών επεκτείνονται σιγά σιγά, συνέβαλε και η τωρινή δημοτική αρχή και η προηγούμενη. Απέναντι σε όλα τα σημαντικά προβλήματα της περιοχής ευτυχώς υπάρχουν τα «ανοιχτά καλέσματα – συζητήσεις» για τον συμμετοχικό προϋπολογισμό, τα οποία μάλλον αποτελούν χαπάκια τόνωσης της δημοκρατικής συνείδησης. Μέσα σε αυτά ενώ οι δημοτικοί σύμβουλοι έχουν από 40 λεπτά να αναπτύξουν τις απόψεις τους, ο υπόλοιπος κόσμος δικαιούται μέχρι και 2 λεπτά ο καθένας (!) για να απαντήσει η να πει τα παράπονα του. Και όλα αυτά πάνω σε θέματα τα οποία έχουν αποφασιστεί από πριν στο δημοτικό συμβούλιο. Μας δουλεύουνε κανονικά! Υπάρχει τελικά πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή στην Αγία Παρασκευή;
Το παραπάνω κείμενο πάντως δεν θέλει να κάνει αντιπολίτευση προτείνοντας την δικιά του προεκλογική ατζέντα, ούτε να προτείνει έτοιμες λύσεις. Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς προτάσσουμε τη συμμετοχή στα κοινά σαν καθοριστικό ζητούμενο και τις ανοιχτές συνελεύσεις γειτονιάς οι οποίες δεν θα αποτελούν βαλβίδες εκτόνωσης των ζητημάτων της περιοχής, αλλά θα αποτελέσουν ουσιαστικά πολιτικά μορφώματα, όπου οι κάτοικοι θα μπορούν να προβληματίζονται και να αποφασίζουν για τα προβλήματα της περιοχής τους. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις: η περίοδος που διανύουμε, πέρα από το Μνημόνιο, αποτελεί και περίοδο έντονης κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια απάθειας και απαξίωσης της πολιτικής μέσα από την ανάθεση στους «ειδικούς» της, μας έχουν φέρει σε γενικότερο αδιέξοδο.
Δεν αποτελούμε μια ακόμα παράταξη και το παραπάνω κείμενο δεν θέλει να κρίνει την στάση των ψηφοφόρων στις εκλογές τόσο, όσο της στάση τους έξω από αυτές. Δεν σιγοντάρουμε καμία παράταξη, γιατί ξέρουμε εκ των προτέρων ότι θα ακουστεί και αυτή η άποψη. Προτάσσουμε τις συλλογικές διαδικασίες όλο τον υπόλοιπο χρόνο, απέναντι στην «ιδιωτικοποίηση» της πολιτικής και το θέατρο των εκλογών. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι υπάρχει και άλλος χαρακτήρας του δημοσίου «χώρου» πέρα από την εμπορική ανάπτυξη και αυτός είναι η δυνατότητα να επικοινωνήσουμε και να αποφασίζουμε για τις ζωές μας εμείς οι ίδιοι και ας μην είναι επικερδές αυτό…
