Μετά από 2,5 χρόνια μνημονίων, τρόικας,
ΔΝΤ, δανειακών συμβάσεων, εναλλαγής κυβερνήσεων, οι επίδοξοι σωτήρες (ντόπιοι
και ξένοι) αποδεικνύονται ανίκανοι να μας σώσουν. Επιμένουν δε στη «σωτηρία»
μας η οποία περιλαμβάνει :
- Φτώχεια και εξαθλίωση
- Ανεργία και απολύσεις
- Μείωση μισθών –
συντάξεων
- Ελαστικοποίηση
εργασιακών σχέσεων, υποτίμηση εργασίας
(2μηνες - 5μηνες συμβάσεις προγράμματα ΟΑΕΔ)
(2μηνες - 5μηνες συμβάσεις προγράμματα ΟΑΕΔ)
- Ανασφάλιστη και
επισφαλής εργασία
- Λουκέτα σε μικρομάγαζα
- Διάλυση υγείας και
παιδείας και όλων των κοινωνικών παροχών
- Ακρίβεια, φόροι,
χαράτσια, πρόστιμα
Απ’ όλα τα παραπάνω βέβαια κάποιοι παραμένουν
άθικτοι ή βγαίνουν κερδισμένοι και εμείς μόνιμα χαμένοι. Αυτοί δεν είναι άλλοι
από τις τράπεζες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και καναλάρχες, την εκκλησία, τους
επαγγελματίες πολιτικούς και συνδικαλιστές, όσους ελέγχουν τα μέσα παραγωγής
και τελοσπάντων όσους συνεχίζουν να έχουν συμφέροντα από τη διατήρηση του
καπιταλιστικού συστήματος, που μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση.
Το ερώτημα
λοιπόν παραμένει. Θέλουμε τελικά να τους αφήσουμε να μας «σώσουν»;
Όσο καλπάζει η κρίση άλλο τόσο βυθιζόμαστε
στον κανιβαλισμό και τη συνενοχή. Η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στόχο
έχει το διχασμό ανάμεσα στους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, έτσι ώστε
να αποφευχθούν σοβαρές αντιδράσεις κι αντιστάσεις. Μας κρατάνε διαιρεμένους
γιατί μας θέλουν αδύναμους. Αυτό που επιδιώκουν είναι να στρέψουν τους
εργασιακούς κλάδους και ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ομάδες τη μία ενάντια
στην άλλη, με πρώτα θύματα τις πλέον ανυπεράσπιστες ομάδες, τους μετανάστες.
Και έπεται συνέχεια …
Κράτος και ΜΜΕ, αφού προσπάθησαν να
ενοχοποιήσουν μαζικά τις συνειδήσεις μας και να μας πείσουν πως πρέπει να
θυσιαστούμε στο βωμό του κέρδους για την επιστροφή στην «ανάπτυξη», συνεχίζουν
να μας καλούν να αποδεχτούμε τα νέα πιο σκληρά μέτρα, να συναινέσουμε στο
«σωτήριο» κυβερνητικό έργο και να παραμείνουμε κομμάτι ενός συστήματος που
πολύ πριν χρεοκοπήσει υλικά και οικονομικά είχε χρεοκοπήσει ηθικά. Του συστήματος που βασίζεται
στην εκμετάλλευση και τον ατομισμό, που λεηλατεί τις ανθρώπινες σχέσεις
κάνοντας τους ανθρώπους να φέρονται ανταγωνιστικά μεταξύ τους όπως οι επιχειρήσεις.
Που καταστρέφει δομικά, συστηματικά και αμείλικτα το φυσικό περιβάλλον και
σκορπά φτώχεια, μιζέρια, φόβο και εξαθλίωση.
Για εμάς, στόχος παραμένει όχι απλά να
ξεφορτωθούμε τη Μέρκελ, την τωρινή κυβέρνηση, την Τρόικα και το ΔΝΤ και να
επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Γιατί και πριν απ’αυτούς κυριαρχούσαν
τα δάνεια και οι δόσεις, τα μαύρα μεροκάματα, η εμπορευματοποίηση των δημόσιων
χώρων, οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων και κοινών αγαθών, οι πλαστές ανάγκες και η κατανάλωση, η λεηλασία
της φύσης, η υποτίμηση της εργασίας και της ζωής μας. Δεν έχουμε να αγωνιστούμε
απλά για το μισθό και τη σύνταξη που μας κόψανε. Δεν σκοπεύουμε να δουλέψουμε
σα σκλάβοι για να ξεπληρώσουμε τη χασούρα της κρίσης τους ούτε να παραμείνουμε
στην ανεργία και την ανέχεια. Δε μας ενδιαφέρει το έλλειμμα στην οικονομία
τους. Μας ενδιαφέρει το έλλειμμα της
ζωής μας και η ανασύνθεση της ανθρώπινης κοινότητας γύρω από τις αξίες της
ισότητας, της αλληλεγγύης και του σεβασμού στο φυσικό περιβάλλον.
Η συμμετοχή στην απεργία της 18ης
Οκτωβρίου, έρχεται να προστεθεί σε όλες τις μαζικές κεντρικές κινητοποιήσεις
των 2,5 τελευταίων χρόνων. Κινητοποιήσεις που αντιμετωπίζουν αυξανόμενη ένταση
και αναβάθμιση της καταστολής από τη μεριά του κράτους. Έλεγχοι, προσαγωγές,
συλλήψεις και προφυλακίσεις με βαρύτατα κατηγορητήρια, μαζί με ξυλοδαρμούς και
βασανιστήρια. Ειδικότερα πλέον στο στόχαστρο μπαίνουν και οι δημόσιες
προσυγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στις γειτονιές από μη χειραγωγήσιμες λαϊκές
ανοιχτές συνελεύσεις κατοίκων, με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους που
επιλέγουν να βγαίνουν στο δρόμο και να αγωνίζονται.
Η συμμετοχή στη γενική απεργία βέβαια δε
σημαίνει συστράτευση με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ) ούτε τις
κομματικές (ΠΑΜΕ κλπ), οι οποίες τόσα χρόνια συνέβαλαν μέσω συντεχνιακών
πρακτικών στην εκτόνωση του εργατικού κινήματος και στον κατακερματισμό των
εργαζομένων σε ανταγωνιστικές μεταξύ τους κατηγορίες.
Αντιθέτως για εμάς η συμμετοχή στην απεργία
της 18ης Οκτώβρη είναι μια ακόμα αφορμή να βρεθούν στο δρόμο όλοι
όσοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στη πλευρά των εκμεταλλευόμενων. Να
συναντηθούν και να παλέψουν μαζί στη βάση της αλληλεγγύης συνειδητοποιώντας
επιτέλους τη συλλογική τους δύναμη. Ο αγώνας δεν αρχίζει και τελειώνει σε μια ημέρα
απεργίας. Συνεχίζεται καθημερινά μέσα από:
- Γενικές απεργίες διαρκείας και σαμποτάζ στην παραγωγή – απεργιακά ταμεία
- Σωματεία βάσης στους χώρους εργασίας – αυτοοργανωμένοι εργατικοί αγώνες
- Λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών – Δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης
- Υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών (Τροφή, Στέγη, Μετακινήσεις, Υγεία, Παιδεία )
- Αγώνες σε σχολεία, σχολές και εργασιακούς χώρους
Απεργιακή
Προ-Συγκέντρωση: 10.00 π.μ.
πλατεία
Αγίου Ιωάννου, Αγία
Παρασκευή
Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγ. Παρασκευής
Κάθε
Δευτέρα στις 19:30 στο πνευματικό κέντρο του δήμου (πρώην στρατόπεδο Σπυρούδη)
- πέτρινο κτήριο
