Eδώ και αρκετούς μήνες, εργοδότες – επιχειρήσεις προσπαθούν να εφαρμόσουν πιλοτικά το μέτρο των 52 «εργάσιμων Κυριακών» στο χώρο του εμπορίου αλλά βρίσκουν εμπόδιο τις δυναμικές κινητοποιήσεις που διεξάγουν οι εμποροϋπάλληλοι και μαζί τους το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα απελευθερωμένα ωράρια (αποτελούμενο από εργατικά σωματεία, συλλογικότητες εργαζομένων – ανέργων και συνελεύσεις γειτονιών). Στις 11/9 το ΣτΕ βάζει προσωρινά φρένο στις 52 Κυριακές. Ο αγώνας όμως δεν τελειώνει εδώ. Αφενός μεν γιατί η απόφαση μπορεί να αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη, αφετέρου δε γιατί οι 7 εργάσιμες Κυριακές που ισχύουν σήμερα λειτουργούν ως παραθυράκι για να ξανανοίξει το ζήτημα της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας. Αντιθέτως ο αγώνας κλιμακώνεται με εξορμήσεις ενημέρωσης, αποκλεισμούς καταστημάτων και απεργίες μέχρι και την κατάργηση του μέτρου που λέγεται «Δουλειά την Κυριακή».
Α) ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ
Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο εντάσσεται σε μια γενικότερη τάση ξεχειλώματος των ωραρίων και εντέλει επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας. Ο εν δυνάμει εργάσιμος χρόνος των υπαλλήλων στο εμπόριο επεκτείνεται ακόμη περισσότερο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προσωπική τους ζωή. Ο εργαζόμενος μετατρέπεται λοιπόν σε ένα σύγχρονο είλωτα ο οποίος υποχρεώνεται ανά πάσα στιγμή να είναι διαθέσιμος στις απαιτήσεις του αφεντικού του. Εμπεδώνεται έτσι η αντίληψη ότι οι δικές του ανάγκες, οι δικές του επιθυμίες και οι δικοί του ρυθμοί ζωής ταυτίζονται με αυτούς του εργοδότη και της εθνικής οικονομίας. Ήδη σε κάποιους δήμους έχει εφαρμοστεί το μέτρο της “λευκής νύχτας” όπου τα μαγαζιά μένουν ανοικτά έως αργά το βράδυ “για να τονωθεί η ζήτηση και να ζωντανέψει η πόλη” ΄όπως ισχυρίζονται. Λες και ζωντάνεμα μιας πόλης είναι οι γυαλιστερές βιτρίνες, η κουλτούρα της κατανάλωσης, τα κουρασμένα χαμόγελα των υπαλλήλων και όχι η δημιουργική δραστηριότητα των ανθρώπων της.
Θεωρούμε επομένως ότι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας δε σηματοδοτεί μόνο ακόμη μια (βαρετή) μέρα στη δουλειά αλλά κυρίως ένα ακόμη βήμα στην πειθάρχηση των εργαζομένων και στην υποτίμηση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης που γίνεται μπαλάκι στα χέρια των ελίτ. Και είναι αλήθεια ότι ο φόβος της απόλυσης πλανάται πάνω από όσους δε συναινούν στις εργοδοτικές επιταγές.
Β) ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Η ρητορική του κράτους και της εργοδοσίας θέλει η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο να είναι απαραίτητη ώστε να τονωθεί η αγορά, να έλθουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ας αναρωτηθούμε όμως ποιός πράγματι κερδίζει από αυτό. Έτσι κι’ αλλιώς η μισθωτή εργασία αποτελεί μια εκμεταλλευτική συνθήκη από την οποία καλό θα ήταν να απαλλαγεί κάποτε η κοινωνία. Τα όποια κέρδη επομένως έρθουν θα πάνε στις τσέπες των αφεντικών ενώ οι υπάλληλοι θα συνεχίσουν να αμείβονται με τους εξευτελιστικούς μισθούς του μνημονίου. Και θα πρέπει να πουν και ευχαριστώ που τους δίνεται η δυνατότητα να κάνουν ένα ακόμη ταπεινωτικό μεροκάματο. Ακόμη κι’ αν κάποιοι βρουν δουλειά μόνο την κυριακή θα πρόκειται για απασχόληση δίχως ουσιαστικό οικονομικό αντίκρισμα με αμοιβή που θυμίζει χαρτζιλίκι.
Και ας αναρωτηθούμε επίσης πόσους ακόμη συμβιβασμούς πρέπει να κάνουμε ώστε να έρθει η περιβόητη ανάπτυξη. Πόσο ακόμη πρέπει να ξεζουμιστούμε ώστε να ανέβουν οι δείκτες και να ικανοποιηθούν οι αγορές ενώ εμείς θα συνεχίζουμε να ζούμε στη μιζέρια και τη καχεξία. Εξάλλου για τον περισσότερο κόσμο εκείνο που λείπει πραγματικά δεν είναι μία ακόμη μέρα για να ψωνίσει αλλά ο χρόνος και τα χρήματα για να ζήσει.
Γ) ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ
Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι κομμάτι της συνολικής επίθεσης στην εργασία, της εντεινόμενης πρόθεσης εργοδοτών και εξουσίας να άρουν κάθε περιορισμό που τους έχει τεθεί ύστερα από αγώνες ώστε να μπορούν να ρυθμίζουν τις σχέσεις εργασίας δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Για αυτό και είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι αφορά μόνο τους υπαλλήλους στο εμπόριο. Αν δε τους σταματήσουμε τώρα, στο μέλλον θα ακολουθήσουν πολλές άλλες κατηγορίες εργαζόμενων, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα (τράπεζες, εταιρίες, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια). Είναι ενδεικτικό ότι τα καταστήματα του ΟΤΕ, ύστερα από την ιδιωτικοποίησή του, παραμένουν ανοικτά ως το βράδυ. Γιατί όχι και την κυριακή ?
Υπουργείο, εργοδότες και ΜΜΕ ισχυρίζονται ότι μας διευκολύνουν ως καταναλωτές. Πρόκειται όμως για επιχείρημα παγίδα. Καταναλωτές, εργαζόμενοι ή άνεργοι είναι ρόλοι στους οποίους όλοι εναλλασσόμαστε. Ο διαχωρισμός αυτός είναι τεχνητός και στην πραγματικότητα χρησιμεύει στους εργοδότες για να μας χειραγωγήσουν προς όφελος τους.
Δ) ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΠΕΛΑΤΕΣ Η ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Ως κάτοικοι της πόλης (εργαζόμενοι,άνεργοι,φοιτητές,μαθητές) πιστεύουμε ότι μόνο αν αντιληφθούμε την κοινότητα των αναγκών και των συμφερόντων μας θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο ζοφερό μέλλον που μας ετοιμάζεται. Για αυτό το λόγο συμπαραστεκόμαστε στις κινητοποιήσεις των υπαλλήλων εμπορίου και στις απεργίες που πραγματοποιούν τις κυριακές και οι οποίες οργανώνονται από ένα Συντονιστικό δράσης στο οποίο συμμετέχουν όχι μόνο πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και συνελεύσεις κατοίκων από διάφορες γειτονιές. Καλούμε όλους να χρησιμοποιήσουν την επιλογή που έχουν και να μη ψωνίσουν την κυριακή δείχνοντας έτσι έμπρακτη αλληλεγγύη σε έναν αγώνα αυτο-οργανωμένο και ακηδεμόνευτο από κόμματα. Εμείς θα είμαστε δίπλα στους εργαζόμενους στο εμπόριο σε ένα αγώνα που θεωρούμε κοινό καθώς αναγνωρίζουμε ένα κομμάτι από τη δική μας συνθήκη στο δικό τους παρόν. Και το μέλλον τους θα είναι και δικό μας.
Απεργία στον κλάδο του εμπορίου
Κυριακή 2 Νοέμβρη
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 11πμ Ερμού & Κορνάρου
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 9πμ Μετρό Νομισματοκοπείο
(από την μεριά του Βασιλόπουλου)
Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγ. Παρασκευής
