ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Γ
Κυριακή 12/10, ώρα 6μμ
1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ (αγίου ιωάννου 27)
ΟΤΑΝ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΑΓΧΟΝΗ
Ο νόμος για τις φυλακές Γ τύπου, ψηφίστηκε στο θερινό τμήμα της βουλής με την πλειοψηφία των 52 βουλευτών, παρά την πολύμηνη αντιπληροφόρηση, παρά τις πολυάριθμες δράσεις πανελλαδικά από τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό και αριστερό χώρο και κυρίως παρά τους μεγάλους αγώνες (στάση, αποχή συσσιτίου, απεργία πείνας) των ίδιων των κρατουμένων για την απόσυρσή του όσο ήταν στο στάδιο του νομοσχεδίου, υπό την εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ.
Στις νέες «φυλακές υψίστης ασφαλείας» οι κρατούμενοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα αδειών, θα έχουν περιορισμένη επικοινωνία και θα παραμένουν στα κελιά τους έως και 23 ώρες, καταδικασμένοι στην απόλυτη απραγία, με ελάχιστο χρόνο εγκλεισμού τα 4 χρόνια. Κάπου εδώ βρίσκεται το μεγαλείο της υποκρισίας σχετικά με την ύπαρξη και εφαρμογή θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αυτά δεν χαρίστηκαν, αλλά κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, ωστόσο πετάγονται μεγαλοπρεπώς στα σκουπίδια όταν δεν εξυπηρετούν τα σχέδια της εξουσίας.
Ενώ δεν προβλέπεται διαφορετική υποδομή στις κτιριακές εγκαταστάσεις (στην ουσία οι υπάρχουσες δομές «βαφτίζονται» αλλιώς, είτε αφορούν σε φυλακές είτε σε τμήματα αυτών), ωστόσο ο χαρακτηρισμός φυλακές υψίστης ασφαλείας εξυπηρετεί την προώθηση της μοναδικής «υπηρεσίας» που είναι σε θέση να προσφέρει το κράτος στους υπηκόους του, την ασφάλεια:
Σε ένα δυστοπικό κόσμο, όπου το σύνολο των συμβάσεων που μέχρι τώρα γνωρίζαμε σαν «κοινωνικό συμβόλαιο» έχει διαρρηχθεί -κι αυτό μεταφράζεται σε ένα προοδευτικά αυξανόμενο πλήθος διαρρηγμένων ζωών- η διατήρηση των από πάνω στη θέση κυριαρχίας τους απαιτεί, μεταξύ άλλων και την απόδειξη της χρησιμότητάς τους στη θέση αυτή. Απαιτεί την κατασκευή εχθρών, από τους οποίους το κράτος είναι σε θέση να μας προστατεύσει. Έτσι, χαρακτηρίζονται «εχθροί» κοινωνικές ομάδες που δήθεν επιβουλεύονται την υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη. Μετανάστες, οροθετικές, διαδηλωτές και διαδηλώτριες έχουν ήδη μπει κατά καιρούς κάτω από την ομπρέλα του «εσωτερικού εχθρού» που απειλεί την (ανύπαρκτη) κανονικότητα.
Με απλά λόγια: μπορεί και να μη βρούμε ποτέ δουλειά από αυτές που αμείβονται με ξεφτιλισμένους μισθούς, μπορεί να έχουμε χάσει τη δυνατότητα στέγασης, μπορεί να μην υπάρξει (το ήδη πληρωμένο από μας) νοσοκομείο κι αυτό να αποβεί μοιραίο για τη ζωή μας, μπορεί στο τέλος να βλέπουμε ότι το μέλλον μας θα είναι χειρότερο, ωστόσο ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ΗΣΥΧΟΙ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε έτσι:
Δεν είναι τυχαίο ότι στο στόχαστρο του νόμου για τις φυλακές Γ τύπου, βρίσκονται εκείνοι και εκείνες που σηκώνουν τον προσδιορισμό «πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος». Βρίσκονται και εκείνες και εκείνοι, που αγωνίστηκαν μέσα στα κελιά για καλύτερες συνθήκες κράτησης. Βρίσκονται επίσης εκείνες και εκείνοι, που συμμετέχουν ενεργά σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα οι κάτοικοι των Σκουριών, στον αγώνα τους ενάντια στα μεταλλεία χρυσού.
Πρόκειται για αυτές και αυτούς που αποτελούν υπαρκτή απειλή για το κράτος και τα τσιράκια του, παλεύοντας με κάθε τρόπο ενάντια σ’ ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα που επιβάλλει τη γενικευμένη εξαθλίωση. Δεν αποτελούν καμιά απειλή για τα κοινωνικά κομμάτια που συμπιέζονται και που η επιβίωσή τους διακυβεύεται καθημερινά. Έτσι, ωστόσο, παρουσιάζονται με την πολύτιμη αρωγή των ΜΜΕ. Η τρομολαγνεία, η παραποίηση των γεγονότων και η λασπολογία σε επαναλαμβανόμενες υπερδοσολογίες είναι παλαιά μέθοδος, ώστε να εκβιαστεί η κοινωνική συναίνεση στον εφιάλτη. Στ’ αλήθεια όμως, ποιος είναι ο τρομοκράτης και για ποιον; Ποιος πραγματικά τρομοκρατείται όταν αδειάζει το χρηματοκιβώτιο της τράπεζας που θα μας πάρει το σπίτι; Και ποιος πραγματικά μας τρομοκρατεί όταν ενοχοποιούνται οι φιλικές μας σχέσεις; Ποιος είναι ο τρομοκράτης που πνίγει στα χημικά ολόκληρες περιοχές (Κερατέα, Σκουριές, Κερατσίνι, Σύνταγμα) και εκκενώνει μαθητική κατάληψη σε λύκειο της Καισαριανής με πυροβολισμούς;
Έχει καταδειχθεί από την εγχώρια και διεθνή ιστορική εμπειρία ότι ο ολοκληρωτισμός, όσο δεν βρίσκει εμπόδια μπροστά του, δεν έχει φρένο στην επέλασή του. Και δεν κάνει εκπτώσεις στην αντιμετώπιση των πολιτικών του αντιπάλων: τίποτα λιγότερο από τη φυσική, πνευματική, ηθική και ψυχική εξόντωση των αγωνιστών κρατουμένων, αλλά και τη διασφάλιση ότι θα αποκλειστεί κάθε προσπάθεια αγώνα μέσα και έξω από τα κάγκελα. Κάτι που σε γενικές γραμμές ήδη εφαρμοζόταν στην πράξη, έρχεται τώρα να ενδυθεί και τον θεσμικό του μανδύα, για να αποτελέσει και το φόβητρο για όσους και όσες αντιστέκονται, αλλά και για όσους και όσες διανοηθούν στο μέλλον ν’ αντισταθούν: «κοίτα τι θα πάθεις αν δεν κάτσεις στ’ αυγά σου»
Και λίγος λόγος για τη φυλακή που επιτελεί μια ύψιστη λειτουργία για το δημοκρατικό μας πολίτευμα: όχι επειδή «οι κακοί είναι μέσα», αλλά επειδή οι «απ’ έξω» βλέπουν ότι υπάρχουν και χειρότερες συνθήκες επιβίωσης. Τι κι αν οι διαφορές δεν είναι και τόσο εμφανείς… αφού στην πραγματικότητα η φυλακή είναι το καθρέφτισμα της ίδιας της κοινωνίας ως προς την ταξικότητα (αλλιώς ζουν οι εύποροι και αλλιώς οι φτωχοί κρατούμενοι), ως προς την ιεραρχική δόμηση (εισαγγελέας- διευθυντής φυλακών- ανθρωποφύλακας), ως προς την προώθηση του κανιβαλισμού και της ρουφιανιάς, που τώρα επιβραβεύεται και με το νόμο. Μήπως αυτά μας θυμίζουν κάτι σχετικό με τις αξίες που κυριαρχούν στην κοινωνία και μάλιστα σε καθεστώς ελευθερίας; Νομίζουμε ότι επιβεβαιώνεται η φράση «Οι φυλακές είναι σαν την κοινωνία, μόνο που τα δικά μας κάγκελα είναι ορατά»
Έχει καταδειχθεί από την εγχώρια και διεθνή ιστορική εμπειρία ότι ο ολοκληρωτισμός, όσο δεν βρίσκει εμπόδια μπροστά του, δεν έχει φρένο στην επέλασή του. Και δεν κάνει εκπτώσεις στην αντιμετώπιση των πολιτικών του αντιπάλων: τίποτα λιγότερο από τη φυσική, πνευματική, ηθική και ψυχική εξόντωση των αγωνιστών κρατουμένων, αλλά και τη διασφάλιση ότι θα αποκλειστεί κάθε προσπάθεια αγώνα μέσα και έξω από τα κάγκελα. Κάτι που σε γενικές γραμμές ήδη εφαρμοζόταν στην πράξη, έρχεται τώρα να ενδυθεί και τον θεσμικό του μανδύα, για να αποτελέσει και το φόβητρο για όσους και όσες αντιστέκονται, αλλά και για όσους και όσες διανοηθούν στο μέλλον ν’ αντισταθούν: «κοίτα τι θα πάθεις αν δεν κάτσεις στ’ αυγά σου»
Και λίγος λόγος για τη φυλακή που επιτελεί μια ύψιστη λειτουργία για το δημοκρατικό μας πολίτευμα: όχι επειδή «οι κακοί είναι μέσα», αλλά επειδή οι «απ’ έξω» βλέπουν ότι υπάρχουν και χειρότερες συνθήκες επιβίωσης. Τι κι αν οι διαφορές δεν είναι και τόσο εμφανείς… αφού στην πραγματικότητα η φυλακή είναι το καθρέφτισμα της ίδιας της κοινωνίας ως προς την ταξικότητα (αλλιώς ζουν οι εύποροι και αλλιώς οι φτωχοί κρατούμενοι), ως προς την ιεραρχική δόμηση (εισαγγελέας- διευθυντής φυλακών- ανθρωποφύλακας), ως προς την προώθηση του κανιβαλισμού και της ρουφιανιάς, που τώρα επιβραβεύεται και με το νόμο. Μήπως αυτά μας θυμίζουν κάτι σχετικό με τις αξίες που κυριαρχούν στην κοινωνία και μάλιστα σε καθεστώς ελευθερίας; Νομίζουμε ότι επιβεβαιώνεται η φράση «Οι φυλακές είναι σαν την κοινωνία, μόνο που τα δικά μας κάγκελα είναι ορατά»
Πάντως τα σαφή όρια ανάμεσα στο «μέσα» και το «έξω» φρόντισε ο …σοφός νομοθέτης να τα συσκοτίσει κάπως, αφού η ακτίνα της εξωτερικής φύλαξης των φυλακών Γ τύπου καθορίζεται με απόφαση του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. Αν λοιπόν, αύριο – μεθαύριο, βλέπουμε σε κατοικημένες περιοχές κι άλλους μπάτσους να σουλατσάρουν κραδαίνοντας τον οπλισμό τους, να θυμόμαστε ότι είναι φύλακες φυλακών και ότι όλα αυτά γίνονται για την ασφάλειά μας. Μέχρι η θηλιά της να μας πνίξει.. ή
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ
Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγίας Παρασκεύης
