Την Παρασκευή 16/9 το βράδυ, η ΑΣΚΑΠ πραγματοποίησε αντιφασιστική παρέμβαση - μικροφωνική αλληλεγγύης στους μετανάστες.
3 χρόνια μετά την
δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα,
ο αντιφασισμός δεν έπαψε να είναι
επίκαιρος. Οι πολυάριθμες, πολύμορφες
αντιφασιστικές δράσεις, που οδήγησαν
στην εξαφάνιση των φασιστών από τους
δρόμους και την δημόσια παρουσία,
εξακολουθούν να είναι απαραίτητες, αφού
ο φασισμός παραμένει η καβάντζα της
κρατικής πολιτικής, που εκφράζεται από
κάθε –και από την σημερινή- κυβέρνηση.
Η αποδόμηση της ρητορικής
του μίσους, που προπαγανδίζεται από
κράτος και κεφάλαιο και την ενστερνίζονται
εκείνοι οι "νοικοκυραίοι", που νιώθουν
ότι απειλούνται τα ιδεολογήματα
έθνους-θρησκείας-πολιτισμού, είναι
σήμερα κομβικό πεδίο αγώνα. Η λογική
που όπλισε του χέρι του Ρουπακιά είναι
η ίδια λογική που στηρίζει τον λόγο των
"νοικοκύρηδων" του Ωραιοκάστρου.
Σήμερα
η αιχμή του αντιφασισμού είναι η
αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.
το κείμενο της ΑΣΚΑΠ για την αλληλεγγύη στους/ις μετανάστριες/ες
Και η προσφυγιά έγινε λοιπόν αδίκημα. Η ανάγκη τόσων ανθρώπων να
φύγουν από τα πεδία των μαχών ή από την απόλυτη φτώχεια αντιμετωπίζεται
ως έγκλημα και στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργούνται για να τους
φυλακίσουν. Απέναντι στην αναβάθμιση της ήδη βάρβαρης πολιτικής της
Ευρώπης Φρούριο ορθώνεται η ίδια η υπαρξιακή ανάγκη των προσφύγων και
των μεταναστών για μετακίνηση και ζωή και ένα κίνημα αλληλεγγύης σε όλη
την Ελλάδα.
Συγκεκριμένα με τη συμφωνία Τουρκίας - Ευρωπαϊκής
Ένωσης που υπογράφηκε στις 18/3/16 όποιος έρχεται στην Ελλάδα θα
κρατείται και θα εξετάζεται το αίτημα του για άσυλο. Αν το αίτημα του
απορρίπτεται θα απελαύνεται πίσω στην Τουρκία και αν γίνει δεκτό πάλι θα
απελαύνεται πίσω στην Τουρκία, καθώς θα θεωρείται ότι μπορεί πλέον να
ζητήσει άσυλο εκεί. Υποτίθεται ότι 72.000 πρόσφυγες, από τα 2,5 εκατ.
που υπάρχουν εκεί, θα μεταφερθούν από την Τουρκία σε χώρες της ΕΕ. Στο
προηγούμενο πρόγραμμα μετεγκατάστασης της ΕΕ που προέβλεπε 160.000
θέσεις, μόλις 970 υλοποιήθηκαν.
Ήδη από τις 21/3 όσοι φτάνουν στη
Λέσβο και στη Χίο φυλακίζονται μαζικά (νέοι και μεγάλοι, οικογένειες και
παιδιά) με τα hot spots της Μόρια και της ΒΙΑΛ να έχουν μετατραπεί σε
άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης με 2.000 και 1.100 φυλακισμένους
αντίστοιχα. Οι φυγάδες του πολέμου αντί να δεχτούν βοήθεια,
φυλακίζονται. Γίνεται φανερό ότι η ξενόφοβη πολιτική της ΕΕ λαμβάνει
πλέον την πιο ολοκληρωτική της μορφή: με τα θαλάσσια τείχη του ΝΑΤΟ στο
Αιγαίο, με τη φυλάκιση ανθρώπων και την απέλαση τους πίσω στην Τουρκία,
όπου βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε μια
χώρα σε εμφύλιο πόλεμο. Όποιο κεκτημένο υπήρχε μετά τον Β Παγκόσμιο
πόλεμο σχετικά με τη διεθνή προστασία των προσφύγων καταργείται. Τα
σύνορα της "πολιτισμένης" Ευρώπης είναι κλειστά για τα θύματα των
πολέμων και της φτώχειας, που σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες δυτικές
παρεμβάσεις και τα δυτικά όπλα προκάλεσαν στο Ιράκ, στη Συρία, στο
Αφγανιστάν.
Η υποκριτική ανθρωπιστική ρητορική των ευρωπαϊκών
κυβερνήσεων έλαβε τέλος. Έτσι κι αλλιώς πίσω από τις κρατικές πολιτικές
για τις μετακινήσεις προσφύγων και μεταναστών στην κεντρική Ευρώπη πάντα
κρύβονταν σχεδιασμοί, επικοινωνιακή διαχείριση, διακρατικές συμφωνίες
και υλικά συμφέροντα. Στη Γερμανία ένας αριθμός Σύριων ήταν το κατάλληλο
εξειδικευμένο φθηνό εργατικό δυναμικό για την κερδοφορία των αφεντικών -
οι υπόλοιποι απλά περισσεύουν.
Αλλά
και το ελληνικό κράτος, παρά την αντίθετη ρητορική της κυβέρνησης,
πρωτοστατεί σε αυτό το αλισβερίσι ανθρώπινων ζωών με τη στάση του τόσο
στις συνόδους της ΕΕ όσο και στο εσωτερικό της χώρας. Μέσα στην
υποτιθέμενη ανημποριά του μπορεί να μη δύναται να παρέχει στέγη,
γιατρούς και τροφή αλλά όταν πρόκειται να καταστείλει βρίσκει άμεσα και
ΜΑΤ και συρματοπλέγματα για να χτίσει φυλακές. Οι πρόσφυγες και οι
μετανάστες κατονομάζονται πλέον από την κυβέρνηση ως «παράνομοι» που
πρέπει να φύγουν, αλλά αν έχουν 250 χιλιάρικα να επενδύσουν τότε είναι
καλοδεχούμενοι.
Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς. Ζέχνει από μακριά
ο δήθεν ανθρωπισμός των αφεντικών που βλέπει τους πρόσφυγες είτε σαν
υποψήφιους προς ξεζούμισμα και μπίζνες ή ως ντεκόρ για να ξεπλύνουν με
"αγαθοεργίες" την αθλιότητα τους. Όπως επίσης και ο ρατσισμός των
φασιστών που από τη μία οργώνουν χωράφια για να μη στηθούν σκηνές ή
πετάνε γουρονοκεφαλές και από την άλλη χρεώνουν τα μπουκαλάκια νερό 3 ή 5
ευρώ το καθένα.
Όλη αυτή η βαρβαρότητα όμως δεν μένει αναπάντητη.
Η ίδια η επιθυμία των ανθρώπων για ζωή μακριά από την αθλιότητα γίνεται
αγώνας: στην Ειδομένη με πορείες ενάντια στα κλειστά σύνορα, με
διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, με ατομικές και συλλογικές
αντιστάσεις στις προσπάθειες εγκλεισμού και απομόνωσης. Και από δίπλα
ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης που παρέχει τόσο ψυχολογική όσο και υλική
βοήθεια: με δομές υποδοχής στα νησιά, καταλήψεις στέγης και δομές
φιλοξενίας, συλλογές ειδών πρώτης ανάγκης, αγωνιστικές πρωτοβουλίες και
κινητοποιήσεις από τους ίδιους τους από κάτω αυτής της κοινωνίας.
Και
μιλάμε για αλληλεγγύη γιατί τη βλέπουμε ως κάτι διαφορετικό από τη
φιλανθρωπία. Η φιλανθρωπία έχει ως ψυχαναλυτική βάση την επικύρωση της
ανωτερότητας του φιλάνθρωπου έναντι του δέκτη της φιλανθρωπίας του, ή
ακόμα και το ξέπλυμα κάποιων προσωπικών ενοχών του φιλάνθρωπου. Η
φιλανθρωπία έτσι είναι μια πράξη εξουσιαστική κατά μια άποψη. Η
αλληλεγγύη αντιθέτως είναι η υλική, ηθική και πολιτική στήριξη που
προσφέρεται με βάση το κοινό ταξικό συμφέρον και σε αντίθεση με τη
φιλανθρωπία αποτελεί ισότιμη και αντιιεραρχική πράξη. Στα πρόσωπα αυτών
των ανθρώπων δεν βλέπουμε απλά δύστυχους ανθρώπους που ως “ανώτεροι
λευκοί” οφείλουμε να τους βοηθήσουμε αλλά το παρελθόν, το παρόν και το
μέλλον μας, θύματα κι αυτοί της εξουσίας που θέλει τα κέρδη και την
εθνική ή θρησκευτική μισαλλοδοξία να ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων.
Και
για αυτό δεν τους θέλουμε έγκλειστους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και
προς απέλαση πίσω στους τόπους του πολέμου. Θέλουμε να έχουν το ίδιο
δικαίωμα που έχουμε και εμείς στη μετακίνηση και στεκόμαστε ενάντια στον
παραλογισμό των κλειστών συνόρων. Και για όσους
εν τέλει
επιλέξουν να μείνουν εδώ, η απάντηση δεν είναι ο εγκλεισμός ή ο
κοινωνικός αποκλεισμός αλλά οι ανοιχτές δομές φιλοξενίας μέσα στις
γειτονιές. Τους θέλουμε εδώ, γείτονες μας και μέσα στην Αγία Παρασκευή,
συναδέλφους με ίσα εργατικά δικαιώματα, με τα παιδιά τους να πηγαίνουν
στα σχολεία που πάνε και τα παιδιά μας. Μαζί να χτίζουμε κοινότητες
αλληλεγγύης και αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση, πέρα
από φυλετικούς ή άλλους διαχωρισμούς, συνυπάρχοντας με τα διαφορετικά
πολιτισμικά χαρακτηριστικά μας.
Ελεύθερη μετακίνηση σε πρόσφυγες και μετανάστες/τριες.
Να κλείσουν τώρα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Καμία συνθήκη εγκλεισμού – Μπλόκο στις απελάσεις
Ενάντια στην εξαθλίωση, όχι στους εξαθλιωμένους,
κοινοί αγώνες ντόπιων, μεταναστών και προσφύγων.
