Στις 14/9 μοιράσαμε το κείμενο μας στο σταθμό δουκίσσης πλακεντίας
Στις 25 Αυγούστου δυνάμεις της αστυνομίας εκκένωσαν τις καταλήψεις του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω-Κάτω Πατησίων και τα Ζιζάνια στη Βικτώρια, αφού πρώτα δημιούργησαν ένα κλίμα τρομοκρατίας στις δύο γειτονιές. Το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων ήταν ένα ζωντανό πεδίο κοινωνικοποίησης για τη γειτονιά εδώ και 27 χρόνια. Αποτέλεσε ένα σημαντικό κέντρο αγώνα και ανέδειξε ζητήματα γύρω από την εργατική εκμετάλλευση, τη στέγαση, τον αντιφασισμό, το μεταναστευτικό και την έμφυλη καταπίεση. Αντίστοιχα τα Ζιζάνια, ένα κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο από το 2021 με έντονο αντιπατριαρχικό και αντιφασιστικό χαρακτήρα, αποτέλεσε έναν χώρο αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, έκφρασης και πολιτικής ζύμωσης. Αυτές οι δύο καταλήψεις δραστηριοποιήθηκαν σε γειτονιές που φιλοξενούν πλήθος μεταναστριών, επισφαλώς εργαζόμενων και φτωχοδιάβολους/απόκληρους.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το κράτος επέλεξε να εκκενώσει αυτές τις καταλήψεις την ίδια περίοδο που κατακαίγονται τόσα στρέμματα γης σε όλη την επικράτεια, που για ακόμα ένα καλοκαίρι συντελείται μία περιβαλλοντική καταστροφή, που σπίτια καίγονται και έχουν χαθεί πάνω από 30 ανθρώπινες ζωές. Και σε αυτή την περίπτωση (όπως και με το κόβιντ, την ενεργειακή και πληθωριστική κρίση, τα Τέμπη, το ναυάγιο στην Πύλο) το κράτος απέτυχε να προσφέρει αυτό με το οποίο δικαιολογεί την ύπαρξή του: δηλαδή να εγγυηθεί τις ζωές μας. Επιλέγει λοιπόν να αποποιηθεί τις ευθύνες του.
Κατηγορεί τους μετανάστες, τους "ξένους πράκτορες" ή ό,τι άλλο θα ικανοποιήσει ένα ακροδεξιό ακροατήριο, ενώ παράλληλα κλείνει το μάτι στα φασιστικά πογκρόμ στον Έβρο ενάντια στους μετανάστ(ρι)ες και στις ένοπλες πολιτοφυλακές (τάγματα εφόδου) που δρουν με την ανοχή και τη συγκάλυψη της αστυνομίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα ζόφου, με πλήθος εργατικών ατυχημάτων, πνιγμένους/ες μετανάστ(ρι)ες στο Αιγαίο και την καθημερινή υποτίμηση των ζωών μας από την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς και τα υψηλά ενοίκια και λογαριασμούς, το κράτος επιλέγει να επιτεθεί στον εσωτερικό εχθρό, στον κόσμο του αγώνα και της αλληλεγγύης.
Η ύπαρξη των καταλήψεων σημαίνει ένα ριζωμένο στις γειτονιές πεδίο αντίστασης ενάντια στην εξαθλίωση, την καταπίεση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αυτοί οι χώροι δίνουν τη δυνατότητα να χτίζουμε σχέσεις κόντρα στην αποξένωση, να συλλογικοποιούμε τα προβλήματά μας και να δρούμε αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά, μακριά από εμπορευματικές λογικές, φτιάχνοντας τις δικές μας μικρές νησίδες ελευθερίας. Σε αυτές διοργανώνονται συλλογικές κουζίνες και προβολές ταινιών, δημιουργούνται δομές αλληλοβοήθειας, κοινόχρηστες βιβλιοθήκες, καλλιτεχνικές και πολιτικές ομάδες και σε αυτές στεγάζουμε τις ανάγκες μας με αυτοοργανωμένους όρους. Για όλους τους παραπάνω λόγους οι καταλήψεις είναι απειλή για το κράτος και για αυτό τους επιτίθεται, είτε με την ωμή καταστολή, είτε με την προπαγάνδα εναντίων τους και εναντίων όλων των αξιών που αυτές υπερασπίζονται.
Στηρίζουμε τις εκκενωμένες καταλήψεις και στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες δίπλα στον αγώνα τους.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ
ΥΓ: Καθώς συντασσόταν αυτό το κείμενο εκκενώθηκε (και επανακαταλήφθηκε) το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου. Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή μια αυτοοργανωμένη δομή μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο.
