ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Το νομοσχέδιο για την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι μια ακόμη απόδειξη της επίθεσης που το κράτος και το κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει εναντίον όλων των ανθρώπων που καθημερινά στενάζουν για να τα βγάλουν πέρα. Υποτίθεται πως ο νόμος αυτός έρχεται να καλύψει τη ζήτηση για πανεπιστημιακές σπουδές που τα κρατικά ΑΕΙ δεν μπορούν να καλύψουν. Πρόκειται όμως για μεγάλη υποκρισία. Αν το κράτος ενδιαφερόταν να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας για πανεπιστημιακές σπουδές, θα φρόντιζε να ενισχύσει τα ήδη υπάρχοντα πανεπιστήμια και να δημιουργήσει καινούρια τμήματα. Κάνει όμως ακριβώς το αντίθετο, όπως όταν πριν από δύο χρόνια απαγόρευσε στο Πανεπιστήμιο Πατρών να δημιουργήσει Νομική Σχολή. Δεν θα απαγορεύσει όμως σε ιδιωτικά παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων να ιδρύσουν Νομικές Σχολές.
Αυτό που στην πραγματικότητα κάνει ο νέος νόμος είναι να εμπορευματοποιεί πλήρως την ανώτατη εκπαίδευση. Προσπαθεί να στρέψει τους υποψήφιους φοιτητές και τις οικογένειές τους να επιλέγουν τα ιδιωτικά παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων, και να απομακρύνει φοιτητές από τα δημόσια πανεπιστήμια. Απευθύνεται κυρίως σε υποψήφιους από τα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη) που δεν περνάνε στις σχολές των πρώτων τους επιλογών αλλά σπουδάζουν στην επαρχία και αναγκάζονται να πληρώνουν όλο και περισσότερα χρήματα για τα υπέρογκα ενοίκια και το ολοένα και αυξανόμενο κόστος ζωής. Γιατί λοιπόν να μην πληρώνουν δίδακτρα σε παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων που θα λειτουργούν στην πόλη τους; Κουβέντα βέβαια δεν γίνεται για το ύψος αυτών των διδάκτρων. Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι για το ξενόγλωσσο πρόγραμμα Ιατρικής που τώρα προσφέρει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης σε αλλοδαπούς φοιτητές τα δίδακτρα είναι 12 χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο! Είναι φανερό ότι από τη στιγμή που τα παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων θα προσφέρουν ακαδημαϊκά αναγνωρισμένα πτυχία, τα δίδακτρα που θα ζητούν θα είναι πολύ υψηλότερα ακόμη και από το σημερινό υψηλό κόστος σπουδών και ζωής για τους φοιτητές που μένουν μακριά από τα σπίτια τους.
Αυτά τα παραρτήματα όμως είναι εκπαιδευτήρια τρίτης κατηγορίας. Θα μπορούν να λειτουργούν ως πανεπιστήμια αρκεί μόνο να προσφέρουν τρία προγράμματα προπτυχιακών ή μεταπτυχιακών σπουδών, ακόμη και αν είναι εξ αποστάσεως. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια έως τώρα, οι καθηγητές τους δεν θα έχουν καθορισμένο όριο ωρών διδασκαλίας ούτε τη δυνατότητα να ορίζουν μόνοι τους, όπως απαιτεί η λεγόμενη ακαδημαϊκή ελευθερία, το περιεχόμενο της εργασίας τους, αλλά θα υπόκεινται στις εντολές των εργοδοτών τους. Η επιλογή των βιβλίων, το περιεχόμενο των μαθημάτων, τα προγράμματα σπουδών και τα κριτήρια αξιολόγησης (καθηγητών-φοιτητών) επίσης θα υπαγορεύονται αποκλειστικά από τα διοικητικά συμβούλια αυτών των παραρτημάτων.
Ο νόμος αυτός θεσμοθετεί στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση την έννοια των διδάκτρων για προπτυχιακές σπουδές και την εργασιακή υποβάθμιση των διδασκόντων, ενώ εντείνει ακόμη περισσότερο την τάση για τηλε-εκπαίδευση. Είναι ζήτημα χρόνου το πότε και τα κρατικά ΑΕΙ, καθώς είναι χρόνια υποχρηματοδοτούμενα και υποστελεχωμένα, θα επιλέξουν και αυτά να θεσπίσουν δίδακτρα, ή να προσφέρουν τήλε-μαθήματα για να προσελκύουν φοιτητές. Άλλωστε, η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και η τηλε-εκπαίδευση κάθε άλλο παρά άγνωστες είναι ακόμη και σήμερα και στα κρατικά ΑΕΙ. Φυσικό επακόλουθο είναι και η κατάργηση πληθώρας κρατικών πανεπιστημιακών τμημάτων (κυρίως στην επαρχία), τα οποία, καθώς υποχρηματοδοτούνται, δεν μπορούν να προσφέρουν σίτιση και στέγαση ώστε να προσελκύουν φοιτητές
Πίσω από τις διακηρύξεις για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας κρύβεται η επιθυμία του κράτους να μειώσει όσο γίνεται τη χρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης, να δημιουργήσει μια αγορά πτυχίων προς όφελος επιχειρηματικών συμφερόντων και τελικά να μετακυλήσει ακόμη περισσότερο από ό,τι σήμερα το κόστος των σπουδών στις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους. Ακόμη και να στρέψει μαθητές σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, αφού το Διεθνές Απολυτήριο που αυτά προσφέρουν θα εξασφαλίζει πρόσβαση σε αυτά τα παραρτήματα δίχως εξετάσεις.
Αλλά ίσως το πιο σημαντικό είναι η επιθυμία του κράτους και του κεφαλαίου να συρρικνώσουν ακόμη περισσότερο τον δημόσιο χώρο και στον τομέα της εκπαίδευσης. Μολονότι τα κρατικά πανεπιστήμια έχουν δεχθεί ήδη ισχυρές δόσεις εμπορευματοποίησης (π.χ. δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, προγράμματα προς όφελος εταιριών), εξακολουθούν να αποτελούν εστίες πολιτισμικών, πολιτικών και κινηματικών διεργασιών και ζυμώσεων. Εξακολουθούν να είναι χώροι συνάντησης, συλλογικοποίησης, ριζοσπαστικοποίησης και δράσης, τουλάχιστον όταν οι φοιτητές, οι καθηγητές και γενικότερα η κοινωνία επιλέγουν να τα χρησιμοποιήσουν με αυτόν τον τρόπο. Εξακολουθούν δηλαδή να είναι χώροι εν δυνάμει ελεύθεροι και από το κράτος και από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αντίθετα, τα ιδιωτικά παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων εξ ορισμού αποκλείουν τη συλλογικοποίηση και την έννοια της κοινότητας. Όσοι φοιτούν σε αυτά δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από πελάτες και καταναλωτές. Προωθούν επομένως ένα μοντέλο αποστείρωσης, ιδιώτευσης και ατομικισμού, όπου το μόνο που θα νοιάζει τους φοιτητές είναι το πότε θα πάρουν πτυχίο και τους καθηγητές να προωθούν την καριέρα τους. Αυτό το μοντέλο, ξεκινώντας από τα ιδιωτικά, περνάει και στα κρατικά πανεπιστήμια, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, όπως είναι η χρήση της τηλε-εκπαίδευσης, η οποία καταστρέφει κάθε έννοια ουσιαστικής συλλογικότητας.
Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης διότι θέλουμε ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, που με αγώνες θα είναι ελεύθερο και από τους ιδιώτες και από το κράτος.
Διεκδικούμε ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια, χωρίς δίδακτρα, και όχι διαχωρισμό σε ιδιωτικά και κρατικά πανεπιστήμια.
Διεκδικούμε ουσιαστική οικονομική στήριξη των φοιτητών σε όλη τη διάρκεια των σπουδών τους.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
