Ο Καλλικράτης και το δικό του μνημόνιο έφεραν νέα δεδομένα στο δήμο μας. Κάποια απ’αυτά αφορούν και έναν ευαίσθητο οργανισμό, τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, οι οποίοι εδώ και καιρό αντιμετωπίζονται από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές είτε ως επιχειρήσεις είτε ως χώροι χειραγώγησης συνειδήσεων και εξασφάλισης εκλογικής πελατείας. Σημερα, που η επίθεση σε κάθε κοινωνικό κεκτημένο εντείνεται, τα πράγματα φαίνονται πιο δύσκολα και για τους παιδικούς σταθμούς, καθώς οι επιχορηγήσεις μειώθηκαν και για ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων δεν ανανεώθηκε η 11μηνη σύμβαση του. Επιπλέον αυξήθηκαν οι ώρες απασχόλησης των παιδαγωγών από 6 σε 8 κάτι που αναπόφευκτα θα επηρεάσει την ποιότητα της εργασίας τους και την αντίστοιχη υπηρεσία που προσφέρεται στα παιδιά. Τέλος είναι ορατό το ενδεχόμενο συγχώνευσης ή και κατάργησης ορισμένων παιδικών σταθμών με αποτέλεσμα είτε να αυξηθεί ο αριθμός των παιδιών μέσα στις αίθουσες είτε κάποια απ’αυτά να μην μπορέσουν καν να εγγραφούν το Σεπτέμβρη.
Βέβαια και πριν τον Καλλικράτη η κατάσταση στους παιδικούς σταθμούς ήταν εξόχως προβληματική. Πολλοί γονείς έβλεπαν τις αιτήσεις τους να απορρίπτονται διότι δεν πληρούσαν τα κριτήρια. Συχνά τα παιδιά άλλαζαν δασκάλες/ους μέσα στη χρονιά λόγω συμβάσεων ή τα κρατούσαν υπάλληλοι από άλλες υπηρεσίες χωρίς ειδικευμένες γνώσεις. Η εκπροσώπηση των γονέων γινόταν από άτομα που διορίζονταν από τον εκάστοτε πρόεδρο του κέντρου παιδιού. Τα τροφεία αυξάνονταν σημαντικά κάθε χρόνο και καθώς ο δήμος δε διαθέτει επαρκείς σε αριθμό χώρους νοίκιαζε έναντι υψηλών ποσών οικήματα από ιδιώτες.
Και μόνο το γεγονός οτί πολλά παιδιά της πόλης μας αποκλείονται από τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς επειδή δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις είναι σκανδαλώδες. Βέβαια υποτίθεται ότι η επιλογή γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια όμως όλοι/ες γνωρίζουμε ότι προτιμούνται τελικά όσοι/ες έχουν κάποιο ‘γνωστό’ καθώς και συνήθως απορρίπτονται τα παιδιά μεταναστών. Όμως η προσχολική αγωγή και φροντίδα δεν μπορεί να λειτουργεί με αποκλεισμούς οποιουδήποτε είδους. Είναι δημόσιο-κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα και πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους/ες. Αυτή η θέση αρχής ενισχύεται από τη σημερινή οικονομική συγκυρία του μεσοπρόθεσμου που καθιστά δυσβάστακτη για πολλές οικογένειες την ‘εναλλακτική’ λύση των ιδιωτικών σταθμών. Κι όμως αυτοί ακριβώς οι σταθμοί είναι που θα επωφεληθούν από την υποβάθμιση των δημοτικών. Αν μάλιστα λάβουμε υπ’όψη μας την ανεπάρκεια ελεύθερων χώρων για παιχνίδι και την αύξηση των παιδότοπων-επιχειρήσεων τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η πρώιμη παιδική ηλικία γίνεται όλο και περισσότερο αντικείμενο κερδοφορίας.
Τί μπορεί να γίνει; Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί περισσότερο γι’αυτό το ζήτημα απ’ ό,τι εμείς ως γονείς και κάτοικοι της πόλης μας. Οφείλουμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και να μην αφήσουμε κανέναν να λάβει αποφάσεις ερήμην μας. Τα ποσοστά ανέργων (και) στην πόλη μας και η εγκατάλειψη-υποτίμηση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας πλέον από το κράτος και την τοπική ‘αυτοδιοίκηση’ χάριν της επέλασης της κερδοφορίας και της ιδιώτευσης, μας επιτρέπουν να συζητάμε για το πως η υπεράσπιση των κεκτημένων κοινωνικών αγαθών και η λειτουργία τους θα οργανωθεί ‘από εμάς για εμάς’. Οι συζητήσεις για το παρόν και το μέλλον των παιδικών σταθμών, για το περιεχόμενο της αγωγής και τις παροχές, δε μπορούν να περιορίζονται σε κάποιο γραφείο αλλά να γίνονται με τη συμμετοχή και συνεργασία γονέων και εργαζομένων, σε ανοιχτές, δημόσιες, λαικές συζητήσεις και συνελεύσεις. Το απαιτούν οι καιροί, το οφείλουμε σε αυτές τις μικρές τρυφερές ηλικίες, στα παιδιά μας..
* Η συνέλευση πραγματοποιείται (εκτός απροόπτου και καιρού επιτρέποντος) κάθε Δευτέρα στις 7μμ στην πλατεία Αγ.Ιωάννη ή σε άλλον δημόσιο χώρο της πόλης
* Η συμμετοχή των γονέων και των εργαζόμενων είναι παραπάνω από επιθυμητή στο διάλογο που ανοίγει για το θέμα των παιδικών σταθμών.
