Αντίσταση παντού και πάντα!

Οι μήνες που πέρασαν αποτελούν ίσως μια από τις πιο έντονες κοινωνικοπολιτικές περιόδους μετά την μεταπολίτευση, με την κρίση όλο και περισσότερο να βαθαίνει και την επίθεση από τους "από πάνω" να γίνεται όλο και πιο αδιάκοπη και αμείλικτη. Κατακόρυφες μειώσεις μισθών και συντάξεων με την παράλληλη συνεχιζόμενη αύξηση του κόστους ζωής (φόροι, αύξηση στις τιμές προϊόντων, αύξηση στο κόστος μετακίνησης-μμμ και πάει λέγοντας). Οι εργασιακές σχέσεις πλήττονται με τον χειρότερο τρόπο. Το  ένα μετά το άλλο, τα δικαιώματα των εργαζομένων, δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες, καταρρέουν σα χάρτινος πύργος, ενώ οι μαζικές απολύσεις έρχονται να ολοκληρώσουν την εκμετάλλευση από το κράτος και τα αφεντικά. Και η λίστα δεν έχει τέλος…

Βλέπουμε να συντελείται συστηματικά ο θάνατος αυτού που ονομάζουμε «κοινωνικό πρόσωπο» του κράτους. Ή καλύτερα, το κράτος πετάει το κοινωνικό προσωπείο του και αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο. Παιδικοί σταθμοί, σχολεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα, τμήματα νοσοκομείων και ολόκληρα νοσοκομεία συρρικνώνονται ή κλείνουν. Οι  αντίστοιχοι εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της ανεργίας και γενικότερα οι πολίτες θ’ αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα μιας ζωής δίχως την ελάχιστη πρόνοια.

Την ίδια στιγμή όμως, θα προσληφθούν 4.000 αστυνομικοί. Λογικό: σε τέτοιες περιόδους, τ’ αφεντικά χρειάζονται περισσότερους φύλακες.

Μπροστά στις έντονες κοινωνικές αναταραχές, το κράτος δείχνει τα δόντια του. Στην  προσπάθειά του να θωρακιστεί από τη γενικευμένη οργή, επιστρατεύει κάθε θεσμική-και μη-εξουσία και ακολουθεί τη λογική του «προλαμβάνειν», καταστέλλοντας και τρομοκρατώντας τα αγωνιστικά κομμάτια της κοινωνίας. Η γενικευμένη καταστολή αποτελεί πλέον ένα από τα πιο δυνατά όπλα αυτού του συστήματος. Οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις απαριθμούν  εκατοντάδες τραυματίες και πολλοί από αυτούς αρκετά σοβαρά,  με αποκορύφωμα διαδηλωτή στην εντατική σε προθανάτια κατάσταση. Τόνοι χημικών, ακόμα και σε κλειστούς χώρους όπως στο μετρό και δεκάδες συλλήψεις είναι το αποτέλεσμα της αστυνομικής  θηριωδίας. Αλλά και  εισβολή σε καταλήψεις (πικπα-Κρήτη, ορφανοτροφείο - Θεσ/νίκη, Σκαραμαγκά-Αθήνα) και συλλήψεις καταληψιών και αλληλέγγυων.

Στην ίδια λογική, τη λογική της ολομέτωπης επίθεσης σε όσους αντιδρούν, κινούνται και οι εξοντωτικές ποινές που επιβλήθηκαν στους συλληφθέντες για την «υπόθεση Χαλανδρίου». Η αστική δικαιοσύνη στήνει τραγελαφικές δίκες και εξοντώνει επιλεκτικά αγωνιζόμενους νέους  ενώ ταυτόχρονα κλείνει επιδεικτικά τα μάτια στις προκλητικές συμπεριφορές της πολιτικής, οικονομικής, εργασιακής και αστυνομικής εξουσίας. Επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τον ρόλο της ως διασφαλιστής του κράτους, το οποίο αποκαλύπτεται πλέον στην πιο σκληρή και ανελέητη μορφή του. Καταδικάζονται  εφ’ όρου ζωής άνθρωποι για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, εκδικητικότητας και παραδειγματισμού.  Τιμωρούνται οι πολιτικές θέσεις και στάσεις καθώς επίσης φιλικές και συντροφικές διαπροσωπικές σχέσεις(11 χρόνια φυλάκιση για 1 αποτύπωμα που βρέθηκε σε κινητό αντικείμενο!). Οι καταδίκες μας αφορούν όλους, γιατί τελικά στοχεύουν συνολικά την κοινωνία και όλους όσους αγωνίζονται. Το λιγότερο που μας αντιστοιχεί είναι η αλληλεγγύη.

Είναι  σαφές πια ότι οι αγώνες ποινικοποιούνται και οι εμπλεκόμενοι τιμωρούνται με οποιοδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών η οποία κατέληξε τελικά στη μεγαλύτερη ίσως επίδειξη δύναμης από τη μεριά του κράτους, με χιλιάδες αστυνομικούς, όλων των ειδών παραταγμένους γύρω από τη νομική, καλλιεργώντας ένα διάχυτο κλίμα τρομοκρατίας.  Η ιστορία αυτή όμως δεν έχει τέλος, αφού εκτός από την απαράδεκτη έκβασή της (οπισθοχώρηση στις αρχικές συμφωνίες), οι απεργοί της υπατίας διώκονται συνεχώς, είτε στις δικαστικές αίθουσες κατηγορούμενοι με αβάσιμες έως αστείες κατηγορίες, είτε με επιθέσεις από φασίστες και ΜΑΤ στα Χανιά, είτε με συνεχείς ταλαιπωρίες σε αστυνομικά τμήματα εντός και εκτός της χώρας με πρόσχημα ελλιπείς  άδειες ταξιδιού από και προς τη χώρα τους..

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τα φασιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας για τα οποία έχουμε τοποθετηθεί αναλυτικά ως συνέλευση σε κείμενό μας. Την παρακρατική κτηνωδία έρχεται να συμπληρώσει η κρατική και να πραγματοποιήσει ένα από τα πιο αποτρόπαια κρατικά εγκλήματα. Αναφερόμαστε στην περιοχή της Ηγουμενίτσας στο λιμάνι της οποίας συρρέουν μετανάστες με προορισμό την Ευρώπη. Τον τελευταίο χρόνο οι κάτοικοι εκφράζουν έντονα την εναντίωσή τους στην παρουσία τους με αποκορύφωμα πριν από λίγους μήνες όταν ένας ντόπιος ακροδεξιός βγήκε στο κατόπι με οπλισμό και θύματά του πέντε πρόσφυγες . Από τη μεριά της λιμενικής αρχής έχουν ήδη αναπτυχθεί ατομικές πρωτοβουλίες από λιμενικούς που δολοφόνησαν ένα Κούρδο πρόσφυγα χτυπώντας τον έως θανάτου-πράγμα καθόλου πρωτότυπο για το συγκεκριμένο σώμα. Στη συνέχεια, ακολουθεί αποκλεισμός των μεταναστών (εκ των οποίων και μικρά παιδιά) για πάνω από ένα μήνα, από τρόφιμα και νερό και μαζική επίθεση από εκατοντάδες αστυνομικούς με μαζικές συλλήψεις. Χιλιάδες άνθρωποι εκείνες τις μέρες εξαφανίστηκαν δημιουργώντας μνήμες από άλλες εποχές.

Σαν ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγίας Παρασκευής, δεν μπορούμε παρά να είμαστε αλληλέγγυοι σε οποιονδήποτε και οποιαδήποτε διώκεται με εκδικητικό τρόπο από την αστική δικαιοσύνη, η οποία πλέον ταυτίζεται πλήρως με την κυβερνητική πολιτική. Είμαστε δίπλα σε όλες και όλους που αγωνίζονται για να βελτιώσουν τους όρους των ζωών μας, είτε μέσα από γενικές απεργίες, είτε αντι-ρατσιστικές εκδηλώσεις, είτε για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων. Απέναντι στα κόμματα και στους κάθε λογής ειδικούς της πολιτικής, εμείς προτάσσουμε τις αντιιεραρχικές δομές και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στις συνελεύσεις των γειτονιών μας.

Μπροστά στη συνεχή και γενικευμένη υποτίμηση των ζωών μας οι δράσεις μας είναι ποικιλόμορφες. Κινήσεις αυτομείωσης (όπως κλείσιμο των ακυρωτικών μηχανημάτων στα ΜΜΜ και πρακτική ακύρωση των ελεγκτών), επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων (πλατείες, δρόμους) και ανάπτυξη δικτύων επικοινωνίας και αυτοοργάνωσης είναι δράσεις που επιδιώξαμε και επιτύχαμε στους μήνες που πέρασαν. Ανοίξαμε και παρακολουθούμε το θέμα των δημοτικών παιδικών σταθμών που συρρικνώνονται στην περιοχή μας, έτοιμοι να παρέμβουμε σε κάθε εξέλιξη,  μαζί οι κάτοικοι, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί

        Θεωρούμε πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι η ανοιχτή συνέλευση κατοίκων αγίας παρασκευής και η λαϊκή συνέλευση πλατείας αγίας παρασκευής αποφασίσαμε να πατήσουμε πάνω σ’ αυτά που μας ενώνουν και να προχωράμε πλέον σε μία κοινή συνέλευση.   Απαντάμε ηχηρά και ενωτικά στα διχαστικά δεκανίκια της κάθε είδους εξουσίας και συσπειρωνόμαστε σε δυναμικές κινητοποιήσεις, για τοπικά αλλά και ευρύτερα ζητήματα.  Καθώς πιστεύουμε ότι εδώ που βρισκόμαστε είναι που μπορούμε να δράσουμε και να αλλάξουμε τα πράγματα, δρούμε συλλογικά σε τοπικό επίπεδο για την αυτοδιαχείριση των ζωών μας χτίζοντας συντροφικές σχέσεις


Να δώσουμε άλλο νόημα στις ζωές μας, αντίσταση παντού.  Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας